Η κίνηση "Όχι στον Καπνό" - Nosmoke.gr Παράρτημα Καρδίτσας δημιουργήθηκε το Φεβρουάριο του 2011 με βασικούς σκοπούς την πρόληψη και μείωση του καπνίσματος στην Ελλάδα και την εφαρμογή νόμων που διαφυλάσσουν την υγεία των πολιτών από τη μάστιγα του αιώνα.

Μπορείτε να μάθετε για τις δράσεις μας με μια περιήγηση σε αυτό το blog καθώς και με μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα
www.nosmoke.gr

Γίνετε μέλος κι εσείς επικοινωνώντας μαζί μας τηλεφωνικά στο 6973970078 ή στέλνοντας μας email στο nosmokekard@gmail.com

Άρθρα Μελών

"Τόσο μου την έδωσες!"

του Αποστόλη Παντελή

Ο ΓΑΠ πήρε βραβείο για τον αντικαπνιστικό νόμο ( που έγινε καπνός)!

Αν υποψιαστώ ότι όλος αυτός ο σαματάς έγινε για να βραβευτεί ο Γιωργάκης θα τρελαθώ!

Γιατί αξιαγάπητε (όχι δικός μου αλλά των διεθνών «φάουντς») πρωθυπουργέ μας έβαλες να μαλώσουμε με τον χοντρούλη, μουστακαλή, χαμογελαστό κάπελα που σαν κόκκινος επαναστάτης... εφάρμοσε την ανυπακοή λέγοντας το μεγάλο ΟΧΙ στον αντικαπνιστικό νόμο; Με έβαλες να ψυχρανθώ ακόμα και με τον μακρυμάλλη σύντροφό μου που επιμένει να συνεδριάζει –μεταξύ των άλλων και για την ρύπανση του πλανήτη- μέσα σε γραφεία με ορατότητα μηδέν από τον καπνό του τσιγάρου?? Γιατί μας έβαλες να ξοδέψουμε από τα λίγα που μας έμειναν στην τσέπη για φυλλάδια –{ας είναι καλά οι παράγοντες της αυτοδιοίκησης που υπόσχονται συμμετοχή οικονομική στον αντικαπνιστικό αγώνα τη μια μέρα και την άλλη θυμούνται τα άδεια ταμεία του Δήμου- ή μήπως ότι αυτοί δεν πρόκειται να βραβευθούν}.

Δεν σου έφτανε το αρχηγιλίκι στην Σοσιαλιστική (πολύ)εθνική? Ήθελες και βραβείο από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (Π.Ο.Υ.)? Τα νοσοκομεία που διώχνουν τους ασθενείς τα είδαν αυτοί της Π.Ο.Υ.? αλλά τι λεω? Και του λόγου τους από την ίδια πάστα δεν είναι? Σα να θυμάμαι που τρομοκράτησαν τον πλανήτη – και την Ελλαδίτσα μαζί- με τις επιδημίες της κότας και του γουρουνιού και σαν πλασιέ των μεγάλων φαρμακευτικών μας επέβαλαν να αγοράσουμε τα εκατομμύρια εμβόλια που πρέπει να έχουν λήξει στις αποθήκες αφού ούτε στον Τρίτο κόσμο δεν τα δέχτηκαν δωρεάν-ξύπνησαν και οι μαύροι πιο πολύ από μας φαίνεται- πειραματόζωα δεν γίνονται. Τελικά και τον αντικαπνιστικό σου νόμο τον υποστηρίζουν οι της Π.Ο.Υ. όχι από γινάτι στις καπνοβιομηχανίες αλλά επειδή τα συνακόλουθα προβλήματα υγείας στοιχίζουν πολλά στους προϋπολογισμούς των κρατών και μόνο.

Βέβαια πρέπει να σου αναγνωρίσω ότι δίνεις το καλό παράδειγμα προτρέποντας τον έλληνα να σηκωθεί από τα τσιπουράδικα και τις ταβέρνες όπου σπαταλά τον εθνικό πλούτο να σ’ ακολουθήσει για ένα τρεξιματάκι ή έστω μια ποδηλατάδα. Αλλά και εδώ με βρίσεις πια καχύποπτο. Μάλλον θέλεις να μας κρατήσεις σε φόρμα για να σου δουλέψουμε να ξεχρεώσουμε τα φαγωμένα σας μέχρι τα βαθιά μας γεράματα.

Αυτός θα ήταν ένας λόγος να σου πάω κόντρα από σήμερα που πήρες το βραβείο και να ξεκινήσω το κάπνισμα. Τόοοσο μου την έχεις δώσει




"ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΑΠΝΟ... ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΟΛΩΝ!"
της Α.Σ.

«Ελευθερία επιλογής», ναι.

«Ελευθερία επιλογής» εις βάρος της δικής μου ζωής, όχι.

Τα είδαμε σε αφίσες, τα διαβάσαμε σε συνεντεύξεις, τα ακούσαμε στις συζητήσεις τους. Ο λόγος για τα επιχειρήματα όσων ζητούν τη μη εφαρμογή του νόμου για την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Πόσο βάσιμα είναι στην πραγματικότητα; Ας τα δούμε ένα προς ένα…

Ο Νόμος 3860/10 περί καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους στερεί σε μια ομάδα ανθρώπων το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής.

Υπάρχει μια βασική αρχή, την οποία δυστυχώς σε αυτή τη χώρα συχνά ξεχνάμε, που έχει ως εξής: «Η ελευθερία του καθενός τελειώνει εκεί που περιορίζεται η ελευθερία του άλλου». Οι καπνιστές μπορούν να υπερασπίζονται το δικαίωμά τους να καπνίζουν, όμως αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να είναι απεριόριστο.

Και μια που αναφερόμαστε σε δικαιώματα ας δούμε κι ένα παράδειγμα από την καθημερινή ζωή. Μια παρέα που αποτελείται από καπνιστές και μη καπνιστές αποφασίζει να πάει σε ένα εστιατόριο. Αναγκαστικά είτε οι μεν είτε οι δε θα συμβιβαστούν σε μια κατάσταση που δεν επιθυμούν πραγματικά:

Αν συμβιβαστούν οι καπνιστές και επιλέξουν χώρο άκαπνο θα αναγκαστούν να μην καπνίσουν για 1 ή 2 ώρες, ή να βγαίνουν κάθε τόσο έξω για το τσιγάρο τους, πράγμα που σαφώς δεν τους είναι τόσο βολικό.

Αν συμβιβαστούν οι μη καπνιστές και επιλέξουν χώρο καπνιζόντων θα πρέπει να υποστούν τις βλαβερές συνέπειες του παθητικού καπνίσματος – άμεσες (βήχας, δακρυσμένα μάτια, πονοκέφαλος, γενικότερη δυσφορία) και μακροπρόθεσμες (καρδιοπάθειες, προβλήματα του αναπνευστικού, καρκίνος) αν κάνουν αυτή την επιλογή συστηματικά.

Έχουμε ουσιαστικά μια σύγκρουση δικαιωμάτων. Ανάμεσα όμως στα δύο το δικαίωμα στην υγεία είναι ανώτερο από το δικαίωμα σε μια συνήθεια που επιβαρύνει κάποιον άλλον και πρέπει να υπερισχύσει το πρώτο αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Οι μη καπνιστές δεν κάνουν κάτι το οποίο να επιβαρύνει την υγεία των γύρω τους, καπνιστών ή μη. Αντίθετα οι καπνιστές επιβαρύνουν και την δική τους υγεία (είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι) αλλά και την υγεία των άλλων θαμώνων – ακόμα και των άλλων καπνιστών, οι οποίοι εισπνέουν αέρα με μεγαλύτερη ποσότητα καπνού.

Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν άτομα για το οποία δεν τίθεται καν δικαίωμα επιλογής. Αυτά είναι τα παιδιά, τα οποία πρέπει να μεγαλώνουν σε ένα υγιές περιβάλλον και να μην εκτίθενται στα δηλητήρια που διαχέονται σε έναν κλειστό χώρο από τον καπνό των τσιγάρων.

Όποιος ενοχλείται από τον καπνό των τσιγάρων στους κλειστούς χώρους, ας επιλέξει χώρους άκαπνους ή να μείνει σπίτι του.

Η πρώτη επιλογή ουσιαστικά δεν υφίσταται αφού αυτή τη στιγμή οι άκαπνοι χώροι είναι ελάχιστοι και σε κάποιες περιοχές ανύπαρκτοι. Ας υποθέσουμε όμως ότι το 60% των μη καπνιστών στην Ελλάδα αποφασίζει μια μέρα να σταματήσει να επισκέπτεται τους χώρους όπου επιτρέπεται το κάπνισμα και πηγαίνει μόνο σε εκείνους τους (ελάχιστους έστω) χώρους που είναι άκαπνοι. Αυτό σίγουρα δεν θα ήταν κάτι επιθυμητό για τους καταστηματάρχες που επικαλούνται το προαναφερθέν επιχείρημα.

Ένα άλλο επιχείρημα, βασικότατο, είναι η συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία κίνησης μέσα στην χώρα. Ο κάθε ένας από εμάς έχει την δυνατότητα (αν θέλει) να μην επισκεφθεί ένα μέρος στο οποίο καπνίζουν. Όπως ακριβώς ο καθένας μας ακολουθεί τις προτιμήσεις του και δεν ανεβαίνει στο βουνό γιατί προτιμά την θάλασσα, ή δεν πηγαίνει στον κινηματογράφο γιατί δεν του αρέσει η ταινία που προβάλλεται. Όμως αυτό οφείλεται στις προσωπικές του επιλογές και προτιμήσεις, και δεν είναι υποχρεωμένος να εξηγήσει γιατί δεν πάει εκεί. Ακριβώς έτσι ο καθένας μας έχει και την δυνατότητα να μπει σε δημόσιο χώρο όπου παρανόμως επιτρέπεται το κάπνισμα, ή σε ιδιωτικό (αλλά με ελεύθερη πρόσβαση στο κοινό, όπως τα εστιατόρια – εξαιρούνται οι ιδιωτικές λέσχες, φυσικά, όπου εγγράφεσαι μέλος και ακολουθείς το καταστατικό τους) στον οποίο πάλι παρανόμως επιτρέπεται το κάπνισμα. Όταν όμως είναι αδύνατη η είσοδος ενός ατόμου σε τέτοιους χώρους διότι κινδυνεύει η υγεία του, καταστρατηγούνται πολλά συνταγματικά του δικαιώματα εξ αιτίας της επιθυμίας ενός άλλου ατόμου να παρανομήσει.

Η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους είναι αντιδημοκρατική, όπως και κάθε νόμος με μορφή απαγόρευσης αφού περιορίζει ελευθερίες.

Κανείς δεν αμφισβητεί την αξία της ελευθερίας ωστόσο η συμβίωση μας με άλλους ανθρώπους πρέπει να προστατεύεται από κάποιους κανόνες αλλιώς υπερισχύει ο νόμος της ζούγκλας, αναρχία και ασυδοσία.

Αν σας ενοχλεί ο καπνός του διπλανού σας σε έναν κλειστό χώρο μπορείτε απλά να του ζητήσετε να σας σεβαστεί και να το σβήσει.

Πρακτικά αυτό είναι ανεφάρμοστο αν δεν υπάρχει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο. Είναι βέβαιο ότι αν ζούσαμε σε μια ιδανική κοινωνία, της οποίας οι πολίτες θα είχαν υψηλό επίπεδο παιδείας και καλλιέργειας, ο σεβασμός για τα δικαιώματα του συνανθρώπου μας θα καθοδηγούσε την κοινωνική μας συμπεριφορά αναλόγως, και το πρόβλημα του παθητικού καπνίσματος δεν θα υπήρχε. Επειδή όμως είμαστε μακριά από μια τέτοια κοινωνία, η παρέμβαση του κράτους με νόμο για την επίλυση αυτού του προβλήματος είναι απαραίτητη.

Τι θετικό μπορεί να φέρει η καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους εκτός από το να ικανοποιηθεί η επιθυμία των μη καπνιστών;

Κρίνοντας από το τι συνέβη στο εξωτερικό μετά την εφαρμογή του σχετικού νόμου, μπορεί πλέον κάποιος να πει με βεβαιότητα ότι θα υπάρξει σαφής μείωση σε εμφράγματα, εγκεφαλικά και καρκίνους στον πληθυσμό, άρα και μείωση στις δημόσιες δαπάνες που απαιτούνται για νοσήλια τέτοιων περιστατικών και ασθενειών.

Τα χρήματα αυτά, που προέρχονται από εμάς τους φορολογούμενους, καπνιστές και μη, θα μπορέσουν να εξοικονομηθούν και να χρησιμοποιηθούν για κοινωφελείς σκοπούς.

Το τσιγάρο είναι νόμιμο προϊόν και δεν μπορεί να απαγορεύεται η χρήση του για όποιον χώρο και να μιλάμε.

Και το αυτοκίνητο είναι νόμιμο προϊόν, όμως είναι παράνομο να το οδηγείς με 180 χιλιόμετρα την ώρα σε κατοικημένη περιοχή γιατί αποτελείς σοβαρό δημόσιο κίνδυνο. Είναι αυτονόητο επίσης ότι δεν μπορείς να απαιτήσεις από τον άλλον να μην κυκλοφορεί στους δρόμους επειδή εσύ θέλεις να οδηγήσεις με τέτοια ταχύτητα ή επειδή θέλεις να οδηγήσεις μεθυσμένος. Το τσιγάρο είναι όντως νόμιμο προϊόν αλλά η έκθεση άλλων ανθρώπων στον καπνό του είναι τόσο βλαβερή όσο εν δυνάμει και η ανεύθυνη οδήγηση.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, δεν υπάρχει ασφαλές επίπεδο παθητικού καπνίσματος. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν μέσα σε έναν κλειστό χώρο καπνίζει μόνο ένα άτομο, ο καπνός μπορεί να βλάψει την υγεία των άλλων θαμώνων.

Η αυστηρή εφαρμογή του νόμου θα φέρει πτώση του τζίρου στα καταστήματα αναψυχής και ψυχαγωγίας και παράλληλα θα γίνει αιτία να χαθούν πάρα πολλές θέσεις εργασίας.

Αυτό το επιχείρημα είναι μια απλή υπόθεση, ανυπόστατη ως προς την ουσία της. Σε όλες τις χώρες του εξωτερικού όπου ο νόμος εφαρμόστηκε ρητά και χωρίς εξαιρέσεις που δημιουργούν αθέμιτο ανταγωνισμό, ο τζίρος των καταστημάτων όχι μόνο δε μειώθηκε αλλά αυξήθηκε, αφού παράλληλα οι καταστηματάρχες βελτίωσαν τις υπηρεσίες και το προϊόν τους προς τους πελάτες και όλοι βγήκαν κερδισμένοι. Μην ξεχνάμε τέλος ότι το 80% των κατοίκων αυτής της χώρας λέει «ναι» στην εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου.

Ας εφαρμοστεί ο νόμος σε χώρους όπως νοσοκομεία, σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες κλπ. Σε ιδιωτικές επιχειρήσεις όμως πρέπει ο ιδιοκτήτης να μπορεί να αποφασίζει πώς ακριβώς θα λειτουργεί το χώρο του.

Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν είναι έτσι κι αλλιώς ελεύθερες να λειτουργούν κατά τη βούληση του ιδιοκτήτη τους. Υπόκεινται σε νόμους και κανονισμούς ασφαλείας ως προς τους χώρους τους από το κράτος, το οποίο έχει κάθε δικαίωμα να επιβάλλει απαγόρευση σε κάτι που αποδεδειγμένα βλάπτει την υγεία όσων επισκέπτονται αυτούς τους χώρους. Απαιτούμε από το κράτος να μας διασφαλίζει μέσω των μηχανισμών ελέγχου ότι τα τρόφιμα που καταναλώνουμε στα εστιατόρια είναι ασφαλή, ότι υπάρχουν έξοδοι κινδύνου σε περίπτωση πυρκαγιάς, ότι τηρούνται οι συνθήκες υγιεινής στις κουζίνες, ότι έχουμε δυνατότητα καταγγελίας και μήνυσης σε περίπτωση που βλαφθεί η υγεία μας λόγω δηλητηρίασης μετά από κατανάλωση μολυσμένου προϊόντος. Απαιτούμε με τον ίδιο τρόπο την εφαρμογή και των νόμων που εξασφαλίζουν περισσότερη υγεία σε όλους μας, καπνιστές και μη.

Εκτός όμως από εμάς τους θαμώνες και επισκέπτες των εστιατορίων, μπαρ, και άλλων παρόμοιων χώρων, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί, και οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να εκτίθενται επί πολλές και συνεχόμενες ώρες στον καπνό, ο οποίος συνήθως επιβαρύνει τις ήδη δύσκολες συνθήκες εργασίας τους (ορθοστασία, θόρυβος κλπ). Εάν αποδεχτούμε ως δεδομένο ότι εμείς έχουμε τη δυνατότητα της επιλογής της εισόδου ή μη σε έναν χώρο όπου όλοι καπνίζουν, οι εργαζόμενοι πιθανόν (και λόγω της οικονομικής κατάστασης) να μην την έχουν, και να είναι υποχρεωμένοι να επιβαρύνουν την υγεία τους.


Το άρθρο αυτό το αφιερώνουμε στην μνήμη του φίλου μας και μέλους της ομάδας μας Γιώργου Παδιώτη, που έφυγε από τη ζωή ξαφνικά στις 4 Μαρτίου 2011.
Τον αποχαιρετούμε με αγάπη.





Πρόχειρες σκέψεις για μια αποτελεσματική δράση
(από το γκρουπ του παραρτήματος στο facebook)

του Αποστόλη Παντελή, 20/2/2011

Το ζήτημα του καπνίσματος φαίνεται να είναι κάτι σαν γόρδιος δεσμός, μόνο που δεν είναι σίγουρο ότι λύνεται με σπαθί...

Πρώτη φορά που θυμάμαι να αντιμετώπισα έντονα το πρόβλημα ήταν σε πούλμαν που έπαιρνα από Λάρισα... για θεσ/νίκη κάθε μέρα σχεδόν μετά τη δουλειά και το βράδυ επιστροφή. Παρακολουθούσαμε με άλλους Θεσσαλούς την σχολή της Πατές/Σελέτε. Μαζί με έναν φίλο Λαρισαίο θελήσαμε να δώσουμε λύση γιατί όπως αντιλαμβάνεστε ήταν ανυπόφορο. Στην αρχή προτείναμε να κάνει δυο στάσεις το πούλμαν (πηγαινοερχόμαστε χωρίς στάση) αλλά η πρόταση δεν έγινε δεκτή επειδή θα αργούσαμε στον δρόμο. Οι φίλοι καπνιστές βλέπετε ήθελαν και την πίτα ολόκληρη και ...το πάθος τους χορτάτο. Λες και χρωστούσαμε οι υπόλοιποι το σαραντάλεπτο την ημέρα που θέλαμε να παραχωρήσουμε σε δείγμα καλής θέλησης. Μετά κοιτάξαμε να χωριστούμε στα δυο πούλμαν που έκαναν την διαδρομή αλλά δεν ήθελαν να "σπάσουν" οι παρέες. Οι καπνιστές πήγαιναν μετά απ' όλα αυτά στο πίσω μέρος όταν κάπνιζαν. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά με ότι συμβαίνει αυτόν τον καιρό στα εστιατόρια και τις καφετέριες με τους διάφορους νόμους που δεν εφαρμόζονται?? Όταν πια η αντιπαράθεση έφτασε στο απόγειο πήραμε ένα βράδυ με τον φίλο λίγο θυμίαμα και το ανάψαμε στην επιστροφή μέσα στο πούλμαν. Το αποτέλεσμα ήταν να πεταχτεί έξω ο οδηγός (που έκανε την πάπια τόσο καιρό) αφού τράβηξε απότομα στην άκρη και να φωνάζει ότι είναι αλλεργικός σ' αυτό και γι' αυτό δεν πάει και εκκλησία.

Αφού θυμήθηκα όλα αυτά αγαπητοί φίλοι έλαβα υπ 'όψη και πολλά άλλα περιστατικά. Το χθεσινό: Σάββατο μεσημέρι σε καφέ της Αγοράς όπου, ο κλειστός σε ζελατίνα υπαίθριος χώρος είχε καπνό (!) και όταν πήγα στον Μπάρμαν είπε ότι εκεί είναι εξωτερικός ο χώρος και δεν απαγορεύεται. Τον ρώτησα τότε τι θα κάνει αν μπω μέσα όπου απαγορεύεται με όλους αυτούς που συνωστίζονταν και είχαν τσιγάρα στο χέρι. Η απάντηση ήταν να πάρει τηλέφωνο στο αφεντικό. Δεν περίμενα απάντηση, την είχε εξ' άλλου αναρτημένη στον τοίχο, μια αφίσα που κυκλοφόρησαν αυτές τις μέρες και μιλάει για ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ (!!!). Στην Δημοτική Αστυνομία όπου πετάχτηκα με "εξυπηρέτησε" ένας συγκαταβατικός " δημ . αστυνομικός" λέγοντας ότι είναι μόνος και δεν έχει και εντολή (?!). Μου έδωσε το τηλ της Υπηρεσίας (27399) για να μην κάνω κόπο και πηγαίνω εκεί.

Άλλες φορές αναγκάστηκα να αποχωρήσω από συναντήσεις συλλογικού (υποτίθεται) χαρακτήρα με εξίσου «μορφωμένους» όπως και οι καθηγητές του πούλμαν- αλλά δεν είμαι πια διατεθειμένος να το κάνω.

Δεν ξέρω αν η λύση είναι το θυμίαμα ή το νεροπίστολο (κατά μια θεωρία που αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής κατεβάζει τον καπνό στο έδαφος αν εκτοξευτεί προς την κατεύθυνση της πηγής του) ή οι καυγάδες. Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας πολωμένης- διχασμένης κοινωνίας. Από την άλλη έχω να καταθέσω την εμπειρία του μικρού ορειβατικού συλλόγου όπου συμμετέχω όπου στο στέκι μας μετά από μικροτριβές δεν καπνίζει ποτέ κανείς στον χώρο. Εκεί βέβαια έχουμε να κάνουμε με μία μόνο παρέα φιλική. Και βέβαια, όπως και αλλού, οι μη καπνιστές κάνουμε παρέα στους καπνιστές όταν βγαίνουν και στο κρύο ακόμη γιατί … δεν ξέρω γιατί. Απλά είναι ωραία.

Θα έρθω αύριο στην συνάντηση στις μια στο καφέ όπου ο ιδιοκτήτης βλέπει με καλό μάτι το εκτός καταστημάτων κάπνισμα. Είναι όμως αδύνατο να σταθεί μαγαζί μέσα σε μια τέτοια γενικευμένη αντίδραση των ιδιοκτητών, πολλοί από τους οποίους πιστεύω ότι μπήκαν σε μια ψυχολογία επιβεβαίωσης του ανδρισμού τους μέσα από την «αντίσταση» που προβάλλουν.

Αν και δεν εξαρτάται μόνο από μας εδώ το τι θα προκύψει γενικά, χρειάζονται προσεκτικές κινήσεις από όλους όσους θέλουν να κάνουμε κάτι. Παντός στην θέση του οδηγού του πούλμαν θα ήθελα να βρούμε τρόπο να βάλουμε τις Δημοτικές Αρχές , για αρχή.